طلوعم کن تو میتونی...

نگاه که کردم دیدم همش دارم غر می زنم سر خدا ،بعد دیدم ،آخر باز هم خداست که هوامو داره...
با اینکه این همه غر شنیده ،این همه نق نق شنیده ، دلم تنگ شد،نمی دانم برای کی!
شاید برای فهمیدن خدا ،این روزها قرآن را می توان ورق ورق بو کرد،
ورق ورق زیبائی خدا را دید ،
با خدا حرف زد...

از این سریال ها چیزی عاید ما نمیشود،رفیق حواست رو جمع کن ،ببین دقایق این ماه را چگونه داری می گذرانی،وقتی دیدن یه قسمت از یه سریال اشک رو میاره تو چشمت و رو گونه ات ،که چطور یه مرد رو دیدی که سر به دیوار می کوفت و خدا را در یکی از بهترین شب ها صدا میکرد که خدایا دخترانم را به تو سپرده ام ،که خدا این چه بلائی بود و چرا!
که خواهرانی را میدیدی که مرگ خواهر جوان را باور نمیکردند،که لباس مشکی پوشانی را میدیدی که به بیمارستان که رسیدند ،مشکی را با رنگی عوض میکردند که به ناگاه یکی از دختران متوجه رفتن مادر نشود،که ناگاه قطره ای اشک راز را برملا نکند.
باور نمیکنم که یک سال را گذرانده اند.که دارد یک ماه از رفتن مادر ی مهربان می گذرد.

موسیقی پایانی سریال در مسیر زاینده رود ،من را یاد موسیقی آغازین سریال مثل هیچکس می اندازد ،دو سال پیش بود با صدای همین احسان خواجه امیری، دلم میگیرد با شنیدن این شعر...
شدم خورشید غرق خون میون مغرب دریا
دلم با هر تپش با هر شکستن داره میفهمه
که هر اندازه خوبه عشق همون اندازه بی رحمه
چه راهایی که رفتم تا بفهمم جز تو راهیی نیست
خلاصم کن از عشق هایی که گاهی هست و گاهی نیست
............
همه دنیا بخواد و تو بگی نه
نخواد و تو بگی آره تمومه
همین که اول و آخر تو هستی
به محتاج تو محتاجیم حرومه
تو همیشه هستی اما اون منم که از تو دورم
من که بی خورشید چشمات مثل ماه سوت و کورم ...